Το καλοκαίρι προσφέρει απρόσμενες συναντήσεις. Που τις χρωματίζει η μαγική εκείνη ώρα του ενδιάμεσου. Το λυκόφως. Το σύθαμπο που γονιμοποιεί τα στοιχεία της φύσης με την ηρεμία της μετάβασης. Έχει περάσει το κάμα της ημέρας κι έρχεται εκείνη η στιγμή που τα ένστικτα , οι αισθήσεις και τα συναισθήματα γίνονται ένα μίγμα εκρηκτικό για την ψυχή και τη λειτουργία της ενσυναίσθησης.
Μια τέτοια στιγμή ήταν το λυκόφως της περασμένης Τετάρτης. Στα σφαγεία της Πρέβεζα, που γλύφουν τον Αμβρακικό. Ένας άλλος τόπος που κουβαλάει οιμωγές και επιθανάτιους ρόγχους. Ο χώρος άλλαξε. Φιλοξένησε μια εξαιρετικά αξιομνημόνευτη συνύπαρξη και γονιμοποιητική διασταύρωση τριών δημιουργών. Του εικαστικού Τάκη Μπέκα, του φωτογράφου Βασίλη Γκίζα και του συγγραφέα Λευτέρη Χατζηθεοδώρου.
Μια συνεργασία , όπου η λέξη μετασχηματίζει τη συνύπαρξη τριών ξεχωριστών δημιουργών σε διείσδυση του ενός στη σκέψη και το σώμα του άλλου. Ο λόγος στεφανώνει τη φωτογραφία και την εικαστική δημιουργία. Στο επίκεντρο η θάλασσα με τη διαβρωτική δύναμη της αρμύρας στον χρόνο και τα συναισθήματα. Κάβοι, φινιστρίνια, σκοινιά, παλαμάρια. Νοσταλγία για το λιμάνι που περιμένει. Θλίψη για τη φθορά της απόσυρσης. Αναπόληση μιας ζωής που η τέχνη τη μεταρσιώνει σε δύναμη. Μια συνομιλία με τη δύναμη της ζωής , όπου η γέννηση είναι η άλλη όψη του θανάτου. Ο λόγος, η φωτογραφία και η εικαστική παρέμβαση επιχειρούν να θέσουν τα καίρια οντολογικά ζητήματα.
Είναι λυσιμελής η στιγμή. Η κατανόηση του αγώνα με τη φθορά που είναι η ίδια η ζωή. Είναι λυσιμελής ακόμη και για τον Αμβρακικό. Η θάλασσα ακύμαντη και τα ιστιοφόρα μοιάζουν να έχουν γυρίσει την πρώρα τους προς τα σφαγεία.