Γράφει ο Χρήστος Τσούτσης
Τα όσα διαδραματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη με την επίθεση στο Γιάννη Μπουτάρη, Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, από ομάδες ακροδεξιών τραμπούκων στην εκδήλωση για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, μας οδηγούν σαν κοινωνία για άλλη μια φορά μπροστά σε εικόνες που παραπέμπουν στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης-το πολίτευμα που επικράτησε στη Γερμανία από το 1919 έως την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ το 1933 και την επικράτηση του Ναζισμού-.
Είναι θετικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας αντέδρασε και καταδίκασε απερίφραστα την άνανδρη αυτή επίθεση στο θεσμό και στον άνθρωπο. Βλέπουμε όμως και αντιδράσεις υποστήριξης αυτής της άνανδρης επίθεσης των ακροδεξιών τραμπούκων από γνωστούς «πολιτικούς μαϊντανούς». Δεν μας κάνει εντύπωση ούτε ο Βελόπουλος , ούτε ο Καρατζαφέρης ούτε ο Ψωμιάδης… Φασίστες ήταν μια ζωή με κοινοβουλευτικό και αυτοδιοικητικό προσωπείο..
Από την άλλη πλευρά, αγανακτούμε περισσότερο όταν ακούμε από ορισμένους αριστερούς ότι δεν του επιτέθηκαν επειδή είναι μνημονιακός αλλά επειδή στηρίζει τη διαφορετικότητα. Δηλαδή η συγκεκριμένη επίθεση θα δικαιολογούνταν αν ήταν μνημονιακός; Είναι γνωστό ότι με την οργανωμένη πάλη θα αλλάξουμε τις συνειδήσεις στις σύγχρονες κοινωνίες και όχι με τους τραμπουκισμούς και με ενέργειες ξυλοδαρμού και προπηλακισμών.
Μάλλον κάτι χάσαμε στην ανάλυση… η μάλλον κάποιοι μπερδεύουν την πολιτική αποδοκιμασία, την αγανάκτηση και τη διαμαρτυρία με τον οπαδισμό και τον σκοταδισμό. Προσοχή λοιπόν γιατί αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και για την αριστερά, τα κινήματα και για τον ίδιο το λαό που έχει υποφέρει τόσο πολύ στα χρόνια του μνημονίου από τις πολιτικές λιτότητας και θα ψάξει ξανά τρόπους και διεξόδους έκφρασης της οργής του.
Οι λογικές ‘και οι 300 το ίδιο είναι.’ ή συνθήματα ‘να καεί να καεί το μ……. η Βουλή’ είναι μηδενιστικές και ίσως επικίνδυνες. Όχι μόνο επειδή αυτά τα συνθήματα είναι η επιτομή του απολίτικου στοιχείου, αλλά και επειδή τέτοιες λογικές ενισχύουν τον ακροδεξιό ακτιβισμό και το σοβινισμό και δεν βοηθούν το λαϊκό κίνημα.
Είμαστε απέναντι στους τραμπούκους όχι μόνο γιατί ο Μπουτάρης στηρίζει το διαφορετικό, ή είναι εβδομηντάχρονος ή του επιτέθηκαν δέκα και ήταν ένας απέναντι τους.Αλλά επειδή τέτοιες εικόνες και ενέργειες γεννάνε αντιδημοκρατισμό και κάποιον ‘Μεσσία Φύρερ’, και επομένως η κοινωνία μας οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Αν και πολλούς μπορεί να μην μας συνδέει τίποτα με τις πολιτικές απόψεις και πρακτικές του Γιάννη Μπουτάρη σε αυτή την επίθεση δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Όποιος δεν τοποθετείται κατηγορηματικά, από τους πολιτικούς κυρίως και τους αυτοδιοικητικούς, απέναντι στην άθλια επίθεση που δέχτηκε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι εξίσου επικίνδυνος με όσους τη διέπραξαν. Με τους τραμπούκους που του επιτέθηκαν, δεν μας συνδέει, επίσης, τίποτα. Με αυτούς τους ελεεινούς, , μας χωρίζει άβυσσος. Η άβυσσος που διαχωρίζει και ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τους οπαδούς του «νόμου του Λιντς».
Ή με το φασισμό, επομένως, ή με τον άνθρωπο και τη δημοκρατία . Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.