Τη νέα του ταινία μικρού μήκους «Shadows» παρουσίασε χθες το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Πρέβεζας ο Πρεβεζάνος Καλλιτέχνης Κυριάκος Κοτσίνης σε μια δεύτερη προβολή για όσους δεν κατάφεραν να παρευρεθούν στην πρώτη αλλά και όσους θέλησαν να ξαναδούν την ταινία.
Πρόκειται για μια σύγχρονη τραγική ιστορία με θέμα τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Το κατακλυσμιαίο ερωτικό πάθος, τις χαμένες προσδοκίες, την εσωτερική μάχη των αιώνια ρομαντικών απέναντι σε αυτό που δεν μπορεί να υπάρξει. Διάρκεια: 28´.
Όπως ο ίδιος ανέφερε για την ταινία προλογίζοντάς την:
“Στο “Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας” ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ γράφει: “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δόξα απ’ το να πεθάνεις για την αγάπη.”
Η αφορμή, θα λέγαμε, για να ζήσεις, ταυτόχρονα ένας σπουδαίος λόγος για να πεθάνεις.
“Ένας ανήλιος κήπος με νεκρά λουλούδια” η ζωή χωρίς αγάπη για τον Oscar Wilde.
Άδεια από την ευωδιά της ευτυχίας και στερημένη απ’ την ζεστασιά της στοργής.
“Μια βραχύβια ύπαρξη θλιβή μου αναλογεί· να ζω εξόριστος. Ώσπου τον θάνατο απρόθυμα να συναντήσω…” αναφέρει ο τραγικός ήρωας στην αρχή της ταινία μας, καταλήγοντας: “Εκτός κι αν στην πορεία αγαπηθώ· εκτός κι αν αγαπήσω.”
Το “Shadows” είναι μια τραγική ιστορία που ενεργοποιείται από τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Το “ανέφικτο” σε διαρκή σύγκρουση με την επιθυμία. Η “ανάγκη” παγιδευμένη για πάντα σε μια άγονη καθημερινότητα χαμένων προσδοκιών.
Διαβάζω μια παράγραφο από την δραματουργική ανάλυση του σεναρίου.
“Κάποτε όμως έρχεται η στιγμή που το συσσωρευμένο, ανεκπλήρωτο πάθος θα εκραγεί και θα εκτονωθεί σαν κατακλυσμικό γεγονός. Ασυγκράτητο, ατίθασο.
Απ’ τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής θα ξεχυθεί σαν πίδακας νερού, ορμητικός και περήφανος· για να φθάσει ως εκεί που κάποτε ονειρεύτηκε, πολύ ψηλά στον ουρανό, αγγίζοντας τα όρια της ελευθερίας.
Και έπειτα να επιστρέψει διάσπαρτος, να ποτίσει και να θρέψει την γη που τον γέννησε.
Να την κάνει ν’ ανθίσει και ν’ αναπαυθεί στο μυροβόλισμα της ζωογόνας του δύναμης, μέχρι να μετατραπούν τα αποθέματα της επιθυμίας που τον ανέθρεψαν, σε χιλιάδες αμάραντα, πορφυρά τριαντάφυλλα…”
Κλείνω παραθέτοντας την δική μου άποψη για τον έρωτα.
Ο “Έρωτας” στην εξιδανικευμένη του μορφή αποτελεί την απόλυτη υπέρβαση του “Εγώ”. Μέσα από μια ευγενική πράξη αμοιβαίας παραχώρησης του εαυτού μας τα δύο “Εγώ” μετατρέπονται σε μια υπερατομική σύνθεση, η οποία φέρει εντός της το ψήγμα της πρωταρχικής ενότητας του σύμπαντος. Τότε, που όλα ήταν “Ένα”. Ισορροπημένα αρμονικά, πριν την έλευση της αταξίας.
Ίσως γι αυτό αναζητούμε τον Έρωτα. Για να χωρέσει μέσα μας άνετα η απειρότητα δικαιολογώντας τον παραλογισμό της ύπαρξης.
Ή απλούστερα, για να ανασάνουμε την αιωνιότητα!
Άλλωστε όπως πολύ εύγλωττα έχει αναφέρει ο Καζαντζάκης, “Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα κι αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό.” ”
Επίσης προβλήθηκαν άλλες δύο ταινίες του σκηνοθέτη.
Ο “Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος” διαρκείας 21´. Πρόκειται για ένα “παραμύθι” με θέμα την υπέρβαση των ορίων, την κατάκτηση της ελευθερίας μέσα από την διαρκή αναζήτηση του απόλυτου. Η ταινία γυρίστηκε πριν από 17 περίπου και αποτελεί την πρώτη ερασιτεχνική δουλειά του σκηνοθέτη.
Και τέλος το “The Sleep Of The Children “ διάρκειας 5´:30´´, ένα κοινωνικό σχόλιο για το προσφυγικό ζήτημα.