Η εποχή μας αλλάζει τόσο, ακόμα, ώστε να παραμένει ίδια και παραμένοντας ίδια, διατηρεί το διαχρονικό αναχρονισμό της.
Η μικρόψυχα εμβαλωματική ρητορική του, atavis edite regibus, λυσσασμένου έκπτωτου κατεστημένου, που οϊμέ και φεῦ, στερήθηκε βιαίως την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας και γκρεμίστηκε, εκμεταλλεύεται την έλλειψη θάρρους και το ένστικτο μιμητισμού που το πρώτο το καλλιέργησε και το δεύτερο το εμφύσησε στις κοινωνικές ομάδες και στα πλήθη, με τη χρόνια νοσηρή του επιβολή.
Προπαγανδίζοντας με περιφρονητική χυδαιότητα και δίψα για μακελειό, προβάλλοντας μια τρυφερή αλλά τόσο επικίνδυνη οικειότητα, -εκμεταλλευόμενη την ανθρώπινη ανάγκη και αδυναμία-, κατάφορα ψεύτικη γιατί “δειλού γαρ αντρός δειλά και φρονήματα”, σπέρνει, καταστροφολογώντας, τον όλεθρο.
Με χλεύη διασύροντας και συκοφαντώντας, με ουρλιαχτά και θλιβερές αντηχήσεις μέσα στις σκοτεινές και έρημες προοπτικές τους, σαν άλλοι άσχημοι Αδώνιδες και ιδιοπαθείς ντελάληδες και σαλταδόροι, εφορμούν απ’ το βρώμικο παρελθόν τους καταφεύγοντας στα όπλα των αχρείων. Ήτοι τον εκβιασμό, την απειλή, προσδοκώντας σιωπή κι οπισθοχώρηση.
Επειδή όμως “υπάρχει πάντα περισσότερος εγωισμός στην καθαρή φαντασία παρά στην ανάμνηση”, να θυμίσουμε στους καταχραστές ότι το μέλλον έπεται.
Κι ότι στις απειλές παραμένουμε ενωμένοι, σύντροφοι.
Κυριάκος Κοτσίνης