Με αφορμή την σημερινή απεργία των εκπαιδευτικών, με αίτημα την απόσυρση του νομοσχεδίου για το σύστημα διορισμών και προσλήψεων μονίμων και αναπληρωτών ο πρόεδρος της ELME Πρέβεζας Παναγιώτης Λελοβίτης, μίλησε στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6.
Όπως ανέφερε η παιδεία είναι ένα προνομιακό θέμα συζήτησης, καθώς δεν υπάρχει οικογένεια που να μην εμπλέκεται καθόλου με το θέμα αυτό, είτε από θέση παιδιού μαθητή, είτε από θέση γονιού, η πλειοψηφία εμπλέκεται με αυτό το ζήτημα.
Το θετικό νέο αυτό τον καιρό είναι ότι η πολιτική εξουσία αναγνωρίζει την αναγκαιότητα το να υπάρξουν διορισμοί και μάλιστα κάνει λόγο για 5.000 ανά έτος.
Μάλιστα εξαγγέλλει άμεσα τους πρώτους 5.000 και έχει ξεκινήσει μία συζήτηση τον προηγούμενο καιρό και τώρα πάμε στην ψήφιση μιας τροπολογίας, σχετικά με τα κριτήρια για την πρόσληψη των ανθρώπων.
Η αναγκαιότητα προσλήψεων, προκύπτει μετά από 11 χρόνια από την τελευταία φορά που έγιναν προσλήψεις στον χώρο της παιδείας και αυτό σημαίνει πολλά τόσο παιδαγωγικά όσο και επιστημονικά.
Ο μέσος όρος των καθηγητών πια προσεγγίζει την ηλικία των 50 ετών και μπορεί να καταλάβει κάποιος, τι προσωπική αλλά και εκπαιδευτική σχέση μπορεί να αναπτύξει κάποιος σε αυτή την ηλικία και αυτό χειροτερεύει ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για δασκάλους και νηπιαγωγούς, γιατί το σχολείο δεν είναι απλά γνώση, είναι κοινωνικοποίηση, συναισθηματική εξέλιξη, βιολογική ωρίμανση και άλλες πολλές στοχεύσεις.
Ως νομοσχέδιο πολιτικά, δίνεται πολύ μεγάλη μοριοδότηση και στην επετηρίδα, υπερβολικά μεγάλη μοριοδότηση για τα δικά μας τα μέτρα και απόψεις στα διδακτορικά και τους λεγόμενους ακαδημαϊκούς τίτλους, προσμετρώνται και κάποια κοινωνικά κριτήρια που έχουν να κάνουν με αναπηρία, ανήλικα παιδιά, αλλά και ο βαθμός πτυχίου.
Αυτή είναι η σύνθεση των κριτηρίων, για την επιλογή στην πρόσληψη των εκπαιδευτικών. Οι δικές μας οι στάσεις εδράζονται κυρίως σε μία ταξική σκοπιά που βλέπουμε τα πράγματα.
Όταν το άριστα της προϋπηρεσίας είναι 120 μόρια, που σημαίνει ότι κάποιος για 15 περίπου χρόνια δουλεύει στο Δημόσιο σχολείο, ένα διδακτορικό μοριοδοτείται με 40 μόρια, το πρώτο μεταπτυχιακό με 20, το 2 με 8 κτλ.
Όλα αυτά τα ακαδημαϊκά πτυχία δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να τα παραγράψουμε, είναι πολύ σημαντικά, είναι συνθήκες της γνώσης και είναι πολύ αναγκαία στο κομμάτι της έρευνας και στην επιστήμη μας. Ωστόσο όλος ο κόσμος και ειδικά τα τελευταία χρόνια, την δυνατότητα κάποιοι να κάνουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά.
Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο δεν δίνει πολλά δωρεάν μεταπτυχιακά και αυτό είναι ένα δυσβάσταχτο βάρος για τα παιδιά αυτά και επειδή πια δεν δίνεται αυτή η δυνατότητα σε πάρα πολύ κόσμο, δεν θα έπρεπε να μετράει ως κριτήριο στις προσλήψεις με τόσο υψηλή μοριοδότηση.
Με αυτό τον τρόπο γίνεται μία έμμεση απαξίωση του πτυχίου που προκύπτει από τα πανεπιστήμια και δίνεται μία έμφαση στο μεταπτυχιακό.
Στην ουσία το πτυχίο καθίσταται ως ένα πιστοποιητικό για κορνίζα στο σαλόνι του σπιτιού μας για να χαίρεται η μαμά και ο μπαμπάς και πρακτικά δεν του ανοίγει δρόμους για εργασιακή αποκατάσταση, ενώ θα έπρεπε καθώς αυτό συμβαίνει σε άλλους κλάδους.
Στην ουσία για πρόσληψη έπειτα από 11 χρόνια αδιοριστίας, είναι πολύ σημαντικό μοριοδοτικα κάποιος να έχει διδακτορικό και μεταπτυχιακό, καθώς πιστεύουμε ότι είναι λάθος Στα μηνύματα που δίνουμε στην κοινωνία.