Ο κοινωνιολόγος από το Catalyst.gr Παναγιώτης Μανωλάκος, σχολίασε την τρέχουσα επικαιρότητα στον Prisma 91,6 και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Κουνιάκη.
Αναφερόμενος στον έκπτωτο Βασιλιά και τα σχόλια που έχουν ακουστεί για τον τρόπο που θα έπρεπε να γίνει η τελετή ταφής του, απάντησε πως δεν μπορούμε να πούμε κάτι για τα αισθήματα που έχει ως προς τη χώρα μας, προφανώς εδώ γεννήθηκε και μεγάλωσε και αυτό δεν τίθεται προς αμφισβήτηση.
Μπορούμε όμως να κάνουμε μία κουβέντα πάνω σε αυτό με διαφορετικούς όρους.
Πρέπει να πούμε πως με τον θάνατο του δεν έχει κλείσει κάποιος κύκλος. Έφυγε ένας άνθρωπος που βιολογικά υπήρξε ένα κομμάτι της ιστορίας μας από τη δεκαετία του 60 και του 70, είχε παίξει ένα ρόλο σε αυτό όμως ο κύκλος του έχει τελειώσει.
Στην πραγματικότητα δεν εκκρεμεί κάποια πολιτική αποτίμηση της δράσης του, τόσο κοινωνικά, ιστορικά αλλά και ψυχολογικά καθώς τα θέματα αυτά στην πραγματικότητα έχουν λυθεί.
Η οριστική αυτή η λύση μάλιστα ήταν ένα κομμάτι του μεταπολιτευτικού, κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου.
Το συμβόλαιο αυτό δεν έχει σε τίποτα να φοβάται από τι αισθάνεται ένας διαρκώς μειούμενος αριθμός συμπολιτών μας και πώς μπορεί να νιώθει και να εκφράζεται σήμερα, καθώς μέσα από τα social media που λειτουργούν ως ένα μεγάφωνο ένας μικρός αριθμός μπορεί να φαίνεται ακόμα μεγαλύτερος από ότι είναι στην πραγματικότητα.
Το δικαίωμα του να κηδευτεί και να ταφεί στην Ελλάδα ορθά διασφαλίζεται από την Πολιτεία. Πρέπει όμως ταυτόχρονα να σεβαστούμε και την διαιρετική τομή του 1974. Στην πραγματικότητα να μην κηδευτεί δημοσία δαπάνη. Αυτό δεν είναι κάτι εκδικητικό από την δημοκρατία αλλά μία αναγνώριση της πραγματικότητας, καθώς θα ήταν κάπως παράξενο να ζητούμε να τιμηθεί ως αρχηγός κράτους κάποιος που από την πολιτειακή θέση που είχε ορκίσου κυβέρνηση εκείνους που σήκωσαν τα όπλα εναντίον της δημοκρατίας.
Για να είμαστε σαφείς επειδή είπαμε πως πρόκειται για ένα κύκλο που έχει κλείσει εδώ και καιρό πρέπει να πούμε πως σήμερα όσοι ψήφισαν στο δημοψήφισμα είναι περίπου 70 ετών.
Δεν αφορά το σήμερα μία τέτοια διαμάχη, είναι πολύ εύκολο να συγκρότησης επάνω σε τέτοιες διαιρετικες τομες του παρελθόντος πολιτικές ταυτότητες και καριέρες παρά να μιλάτε τα προβλήματα του σήμερα.
Μπορούμε άνετα να συζητήσουμε για το θεσμό και για τον εκλιπόντα, υπάρχει η εκφρασμένη γνώμη των πολιτών και της ιστορίας, το βασικό όμως είναι οι ταυτότητες και η διαιρετικες τομες να είναι πάνω στα προβλήματά του σήμερα.
Μάλιστα πριν μερικά χρόνια υπήρχε ένα άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή όπου με ιστορικά σημεία αναφερόταν σε κάποιες δολοπλοκίες που είχε μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντίνος με τον Αρναούτη με έναν στόχο επιστροφής, εκεί δείχνει πώς αντιμετώπισε τόσο το δημοψήφισμα αύριο και τη φυγή του.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι και μεγαλόψυχοι απέναντι σε έναν άνθρωπο που έχει φύγει από τη ζωή, είναι δύσκολο και ψυχολογικά για τον ίδιον να είσαι βασιλιάς και ξαφνικά να μην είσαι.
Να έχεις μεγαλώσει όλη σου τη ζωή για να είσαι βασιλιάς και τελικά μετά από μία σειρά πραγμάτων να μην είσαι, να ξέρεις ότι εσύ είσαι εκείνος ο οποίος υπάρχει μία τέλεια και αλλάζει όχι μόνο μία παράγραφος ένα ολόκληρο βιβλίο.
Σε ψυχολογικούς λόγους μπορεί να είναι δύσκολο και να μπορεί να κατανοήσει κάνεις αυτά που κάνει όμως είναι και το αποτέλεσμα των πράξεών του.
Μπορούμε να είμαστε γενναιόδωροι ψυχολογικά αλλά πρέπει η αποτίμηση να γίνει πάνω στις πράξεις του.
Στο δεύτερο μέρος της συζήτησης ο Παναγιώτης Μανωλάκος ανέλυσε την πολιτική επικαιρότητα.
“Πρέπει να πω ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνος πολύ διδακτικός, γιατί παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο ειδικά σε ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά αυτό που θα λέγαμε παρακαταθήκη.
Όταν θα κυβερνάς, θα έχεις μία ευθύνη είτε σε πολιτικό ή πολιτειακό επίπεδο θα πρέπει να σκέφτεσαι συνεχώς τι είναι εκείνο που αφήνεις πίσω, ποια είναι η ιστορική σου παρακαταθήκη και ακόμα και τον δήμαρχο στα πρέπει να το κάνει αυτό.
Για να το κάνει όμως αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να βλέπει πέρα από την δημαρχία του.
Πρέπει να καταλάβουμε πως η εξουσία μπορεί να είναι ωραία, δεν είναι όμως για πάντα. Μετράει τι θα αφήσεις και πίσω σου και πόσοι θα σε θυμούνται.”
Ακούστε αναλυτικά τις συζητήσεις στο ηχητικό που ακολουθεί: