[gdlr_quote align=”center” ]Κείμενο: Κώστας Μαζιώτης
Φωτογραφίες – video: Δέσποινα Σούγκα[/gdlr_quote]
Πριν από ένα μήνα, περίπου, σε κείμενο όπου κατέγραψα τις εντυπώσεις μου από τη ζωντανή εμφάνιση του καλιφορνέζικου συγκροτήματος Monophonics, είχα δηλώσει ότι ήταν η συναυλία του καλοκαιριού για την πόλη μας. Οφείλω να ομολογήσω, ότι, μάλλον, βιάστηκα…! Έτσι κι αλλιώς ήταν νωρίς και το συμπέρασμά μου βεβιασμένο.
Στην εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη δεν κατάφερα να παραβρεθώ. Μάθαμε, όμως, πως η προσέλευση του κοινού ήταν αθρόα και πως οι εντυπώσεις που άφησε ο Κύπριος τραγουδοποιός, ήταν άριστες.
Παραβρέθηκα, ωστόσο, στη χθεσινοβραδινή εμφάνιση των Χαϊνηδων. Η συναυλία έλαβε χώρα στο Κηποθέατρο, όπως, άλλωστε, και όλες οι άλλες του εφετινού καλοκαιριού. Αν με απατά η μνήμη μου, για κάποια, να με συμπαθάτε!
Το πρώτο, πολύ θετικό, που θέλω να επισημάνω, είναι η συνέπεια στο πρόγραμμα. 10:00 έγραφε στο εισιτήριο και τις αφίσες η ώρα έναρξης και τηρήθηκε με λονδρέζικη ακρίβεια. Είτε οφείλεται στους διοργανωτές της εκδήλωσης, τον Κήπο των Τεχνών, είτε στο ίδιο το συγκρότημα, είναι αξιέπαινο!
Το δεύτερο που, κατά τη γνώμη μου, αξίζει να σημειωθεί, είναι η φανερή επιθυμία των Χαϊνηδων, διαμέσω του Δημήτρη Αποστολάκη να συνδιαλεχθεί με το κοινό-τους ακροατές, όπως προτιμά ο ίδιος. Πραγματικά, μόνο αρπαχτή δεν ήταν η χθεσινοβραδινή συναυλία! Πολύ συχνά ο Αποστολάκης μας απευθυνόταν προκειμένου να προλογίσει κάποια τραγούδια, για τα οποία αισθανόταν την ανάγκη να το πράξει. Μέσα από αυτά τα ιντερμέδια πρόζας (sic) έρρεαν αποστάγματα σοφίας αρχαίων και λαϊκών φιλοσόφων.
Στο μουσικό κομμάτι το σχήμα παρουσίασε μια χορταστική, πιστεύω, επιλογή από το σημαντικό (και) σε όγκο ρεπερτόριό του. Ένα ρεπερτόριο που, πέρα από τις φανερές και αναμενόμενες κρητικές επιρροές, είχε αναφορές στη ρέγκε της Καραϊβικής, σε μουσικές από το Αφγανιστάν, τα Βαλκάνια, τα ρεμπέτικα και την Ήπειρο! Στα «Εφτά Ποτάμια» με τις καλοδεχούμενες ηπειρώτικες αναφορές, παρά τα κάποια προβλήματα στον ήχο-μικροφώνιζε κάποιο μικρόφωνο, πιθανόν του κλαρίνου-θεωρώ, πως είχαμε μερικές από τις κορυφώσεις της συναυλίας. Φυσιολογικό μιας και βρισκόμαστε στην Ήπειρο. Άλλωστε κάποιοι ακροατές τότε ήταν που έσυραν το χορό, ξεφεύγοντας από την παθητική αποδοχή του καλλιτεχνικού δρώμενου. Κάτι τέτοιο επιθυμούσε και ο Αποστολάκης και, βέβαια, το σχήμα στο σύνολό του!
Αξίζει να αναφερθεί και η εξαιρετική δεξιοτεχνία των ευρισκομένων επί σκηνής. Αυτό συνέβαλε στο να κυλά ο ρυθμός του προγράμματος αβίαστα.
Τέλος να τονίσουμε πως η προσέλευση ήταν αξιόλογη σε αριθμό. Κάτι τέτοιο είναι σημαντικό να γίνεται, διότι οι επιτυχημένες εκδηλώσεις δίνουν κίνητρο στους διοργανωτές να συνεχίσουν να οργανώνουν δρώμενα και τον επόμενο χρόνο. Επιπλέον αποτελούν διαφήμιση για την ίδια την Πρέβεζα! Κρίμα, μόνο, που οι ίδιοι οι ντόπιοι, αριθμητικά, δεν τίμησαν την ίδια την προσπάθεια και, δυστυχώς, δεν ήταν η πρώτη φορά…! Δεν πειράζει.