Συνέντευξη στον Κώστα Μαζιώτη
Η Lia Hide, ερμηνεύτρια-τραγουδοποιός-κημπορντίστρια, αποτελεί μια ιδιαίτερη και εξαιρετικά αξιόλογη περίπτωση. Κατοικοεδρεύει στην Αθήνα, πρόσφατα ολοκλήρωσε τη δεύτερη, αν δεν κάνω λάθος, ευρωπαϊκή περιοδεία με το σχήμα της, ενώ την ερχόμενη Παρασκευή θα παρουσιάσει το πρόσφατο, τρίτο της, άλμπουμ στο stage του six D.O.G.S. στο Μοναστηράκι, στην Αθήνα.
Προσωπικά, την παρακολουθώ από το διάστημα, προτού κυκλοφορήσει το δεύτερό της CD “Everyone seems to know who I am” (2017). Με τον κίνδυνο να ακουστώ υπερβολικός, δηλώνω πως είναι σκάνδαλο, το ότι η Lia Hide δεν είναι πασίγνωστη!
Τέλος πάντων, ποτέ δεν είναι αργά. Με αφορμή το επικείμενο live, μίλησα μαζί της.
Αισίως, τρίτο άλμπουμ. Έχουν μεσολαβήσει ευάριθμες ζωντανές εμφανίσεις στην πρωτεύουσα, την περιφέρεια και, το πιο αξιοθαύμαστο, σε χώρες στο εξωτερικό! Πέρα από την αυτονόητη ανάγκη να επικοινωνήσεις με το κοινό-είτε δισκογραφικά, είτε μέσω της ζωντανής εμφάνισης-ποια κινητήριος δύναμη σε ωθεί να μη σταματάς, να δημιουργείς και να εκτίθεσαι;
Ειλικρινά? Δεν έχω ιδέα.. Η κούραση όλου αυτού είναι ειλικρινά ανυπολόγιστη. Δεν ξέρω πως ξεκινάω κάθε φορά και λέω, άντε, πάμε πάλι. Η απόρριψη που τρώω είναι επίσης ανυπολόγιστη. Δεν λένε όλοι πάντα ναι, δεν απαντούν καν μερικές φορές, μιλάω με άπειρο κόσμο, και πόσο μάλλον τώρα που έχουν ανοίξει και κάποιες πόρτες στο εξωτερικό, μιλάω με άπειρο κόσμο στο εξωτερικό, με άλλες νοοτροπίες, άλλες συνήθειες, με την παρεξήγηση του google translate, με όλα τα παρελκόμενα. Νομίζω ότι δεν είναι η ανάγκη να εκτίθεμαι, αυτό δεν το θέλω καθόλου. Κι επειδή δεν μου αρέσει καθόλου να εκτίθεμαι και είμαι, όχι τελειομανής, αλλά πολύ ακριβολόγος και αυστηρός άνθρωπος, όλο αυτό γίνεται πολύ δύσκολο μέσα μου. Η ανάγκη να αντιδράσω με κάνει να δημιουργώ. Γενικά, σαν άνθρωπος, είμαι πολύ ευαίσθητη και παραπονιάρα, και τα κρατάω μέσα μου. Νομίζω πολύ λίγοι άνθρωποι με ξέρουν, αν με ξέρουν κι αυτοί. Ίσως η μάνα μου μόνο. Και όλα αυτά που θέλω να πω τα λέω μέσα από την μουσική μου. Τις σκέψεις μου για τον κόσμο, την κοινωνία, τις σχέσεις, τα πάντα. Για αυτό και αλλάζει ο ήχος μου (πχ ο επόμενος δίσκος που ήδη μορφοποιείται, είναι εντελώς διαφορετικός από ότι έχω κάνει), για αυτό και αλλάζει ο στίχος μου, και η αισθητική του όλου δημιουργήματος.
Εξ αρχής, από τον τίτλο κιόλας, ξεκαθαρίζεις πως δεν λες παραμύθια. Νιώθεις την ανάγκη να φροντίσεις, ο ακροατής να μην «παραμυθιαστεί»; Να μην τρέφει αυταπάτες; Γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο, τον τόσο «χτυπητό»;
Μου άρεσαν πολύ τα παραμύθια όταν ήμουν μικρή. Κι ακόμα και τώρα, μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες. Είναι κατ’ αρχάς ένα πολύ ισχυρό όπλο μάθησης και επικοινωνίας, οι ιστορίες. Τον τίτλο τον διάλεξα γιατί περνάμε μια πολύ ζοφερή περίοδο κοινωνικοπολιτικά και περιβαλλοντολογικά, και ανθρωπιστικά, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, και κουράστηκα να βλέπω να αναχαιτίζουν έτσι την ιστορία, να διαβρώνουν έτσι την συνείδηση, να παρερμηνεύουν όλοι τα πάντα κατά βούληση και όπως τους εξυπηρετεί, και δεν θέλω να έχω μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Γενικά ήθελα να τοποθετηθώ, σε αυτό που κάνω, με τον τίτλο, μιας και αυτό που κάνω θεωρώ ότι είναι διαφορετικό, δεν είναι light ας πούμε, και δεν έχει happy end, όπως τα παραμύθια.
“why aren’t you near me?/…/ Go home, where you belong” (Από το “Mantis”). Τι γίνεται με όλους εκείνους που νιώθουν δυσβάσταχτη τη μοναξιά αλλά, την ίδια στιγμή, μοιάζουν ανήμποροι να την αποδιώξουν; Υπάρχει λυτρωμός;
Δεν ξέρω, αλήθεια. Μέσω του facebook έχω πολλούς φίλους με τους οποίους μιλάμε μόνο εκεί, και συζητάμε πολύ για αυτά που τους απασχολούν, και υπάρχει πολύ σκοτάδι και μοναξιά στον κόσμο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που είναι ευαίσθητοι και νιώθουν δυσβάσταχτη μοναξιά είναι άνθρωποι διαφορετικοί, που ίσως ποτέ δεν θα λυτρωθούν από αυτό που νιώθουν. Ίσως γιατί η αντίληψη στον άνθρωπο εξελίσσεται πάντα πιο γρήγορα από όλα τα άλλα, και τα θέλω μας δεν μαζεύονται, αλλάζουν και γιγαντώνονται, και μας κατασπαράζουν κατά κάποιο τρόπο. Ίσως, οι άνθρωποι που επιλέγουν μια πιο λιτή ζωή σε ένα πιο ωφέλιμο περιβάλλον από τις μεγάλες πόλεις, ίσως αυτοί να λυτρωθούν πιο.. εύκολα;
Διαβάζω τους στίχους του “Dig apple” και δεν κρατιέμαι να ρωτήσω: Γιατί η Αγάπη είναι τόσο επώδυνη; Ενώ έχει υμνηθεί, όσο κανένα άλλο, ανθρώπινο συναίσθημα, έχει σταθεί αφορμή, μέχρι και για εγκλήματα.
Γιατί οι άνθρωποι είναι εγωιστές κατά βάση. Είναι θέμα αυτοσυντήρησης. Δεν γίνεται διαφορετικά. Και θέλει χρόνο και πολύ συζήτηση για να δουλέψει η οποιαδήποτε σχέση ανθρώπινη, και ο κόσμος βαριέται. Και είναι και της μόδας πολύ το να κοιτάς μόνο την πάρτη σου, και να τα έχεις πρωτίστως καλά με τον εαυτό σου και αυτό δεν βοηθά στην εξέλιξη αφενός των ατόμων αφετέρου των σχέσεων.
“let’s try this new thing called honesty”. Είναι αξιέπαινο, όταν ένας ή μία δημιουργός φανερώνει με το έργο που παράγει, πως ο, τι συμβαίνει στο κοινωνικό σύνολο, όπου είναι ενταγμένος, αποτελεί ερέθισμα για καλλιτεχνική δημιουργία. Κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι δεδομένη υποχρέωση. Άλλοι, πάλι, δε διστάζουν να χλευάσουν, θεωρώντας πως πρόκειται για κερδοσκοπική, εμπορική κίνηση. Μοιράσου μαζί μας την άποψή σου!
Όπως είπαμε και πριν, εγώ για αυτό δημιουργώ. Για να αντιδράσω και να μιλήσω, για να τοποθετηθώ. Δεν μου αρέσει η στρατευμένη τέχνη. Ποτέ δεν μου άρεσε. Καταλαβαίνω όμως πότε υπήρξε η ανάγκη για τέτοια έκφραση, και εγώ με την σειρά μου, δεν συμπαθώ και χλευάζω καλλιτέχνες που το έχουν χρησιμοποιήσει προς όφελος τους, όταν και εφόσον τους συνέφερε. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα. Είμαι πλέον μεγάλο κορίτσι. Και παρατηρώ τους αγαπημένους μου να ταλαιπωρούνται. Παρατηρώ τον κόσμο που αγαπώ, την πόλη μου, την χώρα μου, τον πλανήτη μας, όλα να καταστρέφονται. Δεν γίνεται να μην μιλήσω για αυτά, αφού με απασχολούν. Άρα, αν κάποιον δεν τον απασχολεί, σίγουρα, ως καλλιτέχνης, δεν θα μιλήσει για αυτό.
Θέλω να ξαναγυρίσω στις ζωντανές εμφανίσεις. Ιδιαίτερα σε εκείνες στο εξωτερικό. Σε διάστημα 40 ημερών παίξατε σε 10 χώρες και 28 πόλεις. Τι εικόνες συγκεντρώσατε και τι είδους συμπεράσματα αποκόμισες;
Ω! εικόνες! Η Ευρωπαϊκές πόλεις που πήγαμε είναι τόσο όμορφες! Τόσο παραμυθένιες και διαφορετικές από τις δικές μας! Σκεφτόμαστε να φτιάξουμε ένα βιβλίο με τις ιστορίες που έχουμε μαζέψει ως τώρα, αν βρούμε το κουράγιο και τον χρόνο. Τα συμπεράσματα είναι ότι παντού ο κόσμος απασχολείται με τα ίδια θέματα της κρίσης που μας σκάνε κι εμάς. Ή τουλάχιστον στα μέρη και στις πόλεις που έτυχε να παίξουμε εμείς. Μουσικά, ήταν πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό, γιατί από όλα τα στόματα ακούσαμε την ίδια κριτική, ότι ναι μεν, είμαστε μια πολύ καλή και δεμένη μπάντα (αλλοίμονο, άλλωστε – μια μη δεμένη μπάντα καλό θα ήταν να το σκεφτεί πριν ξεκινήσει για κάτι τέτοιο) και ότι η μουσική που κάνουμε είναι πολύ διαφορετική και, αν και σκοτεινή όλοι την παρατηρούσαν με άσβεστο ενδιαφέρον και το διασκέδασαν πραγματικά.
Πολύ φιλόξενοι άνθρωποι, παντού. Με σεβασμό και τρόπους. Με πραγματική φιλοξενία. Τι να πω? Είμαστε μάλλον τυχεροί!
Μετά την εμφάνιση στο six D.O.G.S θα ακολουθήσουν άλλες; Τι σχεδιάζετε για το κοντινό μέλλον;
Θα ξεκινήσουμε σιγά-σιγά τις μικρές μας περιοδείες στην Βόρεια Ελλάδα και την Ήπειρο και αργότερα προς την Πελοπόννησο. Έχουν ήδη προγραμματιστεί αυτές οι εμφανίσεις για τον Δεκέμβριο. Στην Αθήνα δεν μας βλέπω να εμφανιζόμαστε άμεσα κάπου αλλού, εκτός από ένα πολύ όμορφο πάρτι ραδιοφωνικό, στο οποίο είμαστε καλεσμένοι για τα Χριστούγεννα. Γενικά η Αθήνα είναι αρκετά αφιλόξενη μουσικά σε αυτό που κάνουμε. Έτσι το νιώθω μετά από τόσα χρόνια. Δεν την έχω χαρεί την πόλη μου. Και κάποια στιγμή προς την Άνοιξη θα φύγουμε για εξωτερικό πάλι, σε άλλους προορισμού όμως αυτή την φορά. Πιο.. βόρεια!
Εύχομαι σε σένα και όλο το γκρουπ, κάθε τύχη και να αντλείτε χαρά από αυτό που κάνετε. Για το τέλος της συνέντευξης, έχεις το ελεύθερο να απευθυνθείς σε όσους διαβάζουν.
Τι όμορφη ευχή! Να το ευχηθώ λοιπόν κι εγώ αυτό με την σειρά μου σε όλους. Να βρουν την χαρά! Και να είναι τυχεροί! Και να είναι αληθινοί, όσο κι αν κοστίζει! Κι ευχαριστώ όλους για την βοήθεια τόσα χρόνια. Χωρίς εσάς δεν θα είμαστε τίποτα!