Γράφει ο Κυριάκος Κοτσίνης
Ένα λουλούδι μαρτυρά την Άνοιξη,
Και μια φωνή ηρωική τη νίκη.
Στου αγώνα τη γιορτή θα σε φιλήσω στα κρυφά.
Με γροθιές σηκωμένες ψηλά θα τραγουδάμε,
Και για πάντα θα θυμάμαι, της αγάπης την υπόσχεσή σου.
Τότε που με πήρες μαζί σου,
Για να με μάθεις να γράφω στους τοίχους συνθήματα.
Για να χαράζω στις πέτρες τα ονόματα,
Εκείνων που χάθηκαν στο κατώφλι της νιότης.
Με το αίμα τους πότισαν της Ιστορίας τα σάβανα,
Και φώτισαν της αιωνιότητας τα όρια.
Με τόλμη θα πολεμήσουμε το φασισμό,
Και μ’ ένα στίχο του ποιητή ηρωικό.
Μέσα στων καπνογόνων την αχλή,
Με στεντόρεια κραυγή θα ραγίσουμε τ’ άδικο.
Και καθώς τους νεκρούς μας θα μετράμε,
“Νικάμε”, θα ψιθυρίζει η Ιστορία…
“Νικάμε!”
Στα γαλήνια κοιμητήρια της Ιστορίας, τίποτα δε λησμονιέται κι η Αλήθεια ανανεώνεται αιώνια, χάρη σ’ αυτούς που συνεχίζουν να ζουν, μεταλαμπαδευτές του χρέους και της ευθύνης, με το υφάδι της μνήμης να γνέθει το ανεξίτηλο αχνάρι της μέσα στις καρδιές μας.
Η αρετή δεν ηττάται ποτέ οριστικά και δεν πτοείται από ελαφρόμυαλους ανόητους και επιλήσμονες τυράννους, ούτε φιμώνεται από σκόρπιους πυροβολισμούς πόσο μάλλον από “σπρωξίματα”.
Θα κυριαρχήσουμε πάνω στις απειλές και το ψέμα.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Η χούντα δεν τελείωσε το 73.