Γράφει ο Βαγγέλης Καινούργιος
Η δημόσια αντιπαράθεση για τον καλλιτέχνη graffiti, ο οποίος προσκλήθηκε στην Καμαρίνα, για να διακοσμήσει τοίχους με πορτραίτα αγωνιστών του 1821, οξύνεται. Οι αντιδράσεις που έχει προκαλέσει αυτή η πρόσκληση είναι μεγάλες και με επιχειρήματα που δεν μπορούν να παρακαμφθούν.
Δεν έχω αμφιβολία για τις καλές προθέσεις των προσκαλούντων, όμως το ζητούμενο κάθε πρωτοβουλίας με πατριωτικό περιεχόμενο πρέπει να είναι ο στόχος της ενότητας του κοινωνικού σώματος. Σ’ αυτή την περίπτωση ο στόχος δεν υπηρετείται μετά τις τόσες αντιδράσεις, κάτι που θα έπρεπε να τους βάλει σε δεύτερες σκέψεις. Αφού, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η πρωτοβουλία τους, αλλά το πρόσωπο που καλείται να την υλοποιήσει, ίσως η ανάθεσή της σε ντόπιους καλλιτέχνες να είναι μια καλή λύση, που θα μας γλίτωνε από αχρείαστες εντάσεις στις παραμονές της διακοσιοστής επετείου της εθνικής παλιγγενεσίας. Ας το σκεφτούν.
Άραγε ο ιστορικός του μέλλοντος πώς θα σχολιάσει τον Μάρτιο του 2021 στην Πρέβεζα; Σκεφτόμαστε την περίπτωση να γράψει ότι τη στιγμή, που η ελληνική κοινωνία υπόφερε από τον Κορωνοϊό και την οικονομική κρίση και οι Τούρκοι είχαν βγάλει 87 καράβια στη μέση του Αιγαίου, οι Πρεβεζάνοι αναλώνονταν σε διαμάχες για πέντε – έξι ζωγραφιές στις παραμονές της εθνικής επετείου; Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε να σχολιαστεί αυτή η κατάσταση στο μέλλον. Πάντως, είμαι βέβαιος ότι το έχει κάνει πολύ ξεκάθαρα ο Διονύσιος Σολωμός στην 147η στροφή του Ύμνου εις την Ελευθερίαν: Εάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά.