Γράφει ο Κώστας Μαζιώτης
Η πρώτη φορά που έβγαλα κάρτα δανεισμού στη Δημοτική Βιβλιοθήκη ήταν στην Τετάρτη Δημοτικού. Μάς είχαν κάνει ενημέρωση στο σχολείο. Ήδη είχα αναπτύξει αγάπη για το εξωσχολικό διάβασμα, οπότε δεν ήθελα πολύ: βάζω τον πατέρα μου και με συνοδεύει στο κτήριο όπου στεγαζόταν και εξακολουθεί να στεγάζεται μέχρι και σήμερα.
Τα πρώτα βιβλία που δανείστηκα ήταν βιογραφίες: Χριστόφορος Κολόμβος, Αβραάμ Λίνκολν και στη συνέχεια κλασσικοί μουσουργοί: Τζουζέπε Βέρντι και Βόλφγκανκ Αμαντέους Μότσαρτ.
Παρέμεινα δανειστής της Βιβλιοθήκης, μέχρι να αποφοιτήσω από το Λύκειο και, επακόλουθα, να μετακομίσω στην Πρωτεύουσα για τις σπουδές μου. Όλα τα μεταξύ χρόνια δανειζόμουν βιβλία, επέστρεφα και ξαναδανειζόμουν κάθε δέκα πέντε μέρες, που ήταν το ανώτερο χρονικό όριο δανεισμού. Πέρα, όμως, από αυτό, κάθε Σάββατο πρωί και όποτε άλλοτε είχα χρόνο, τον περνούσα εκεί. Βλέπετε, για πολλά παιδιά ήταν τόπος συνάντησης. Όχι μόνο για ανάγνωση, αλλά και για παιχνίδι, καθώς υπήρχε η ξεχωριστή αίθουσα με τα παιδικά βιβλία και επιτραπέζια παιχνίδια. Όταν, μάλιστα, η Βιβλιοθήκη απέκτησε έναν Άμστραντ ηλεκτρονικό υπολογιστή, όπου μπορούσες να παίξεις και παιχνίδια …το πολιτισμικό σοκ μας πήρε τα μυαλά. Δεν θα ήταν υπερβολικό να ισχυριστώ πως, ακριβώς, χάρη σε αυτόν τον υπολογιστή διαμορφώθηκαν επιλογές καριέρας για κάποιους νεαρούς, τότε, Πρεβεζάνους της γενιάς μου.
Εύκολα συμπεραίνει ο αναγνώστης και η αναγνώστρια ότι η Δημοτική Βιβλιοθήκη Πρέβεζας «Γυμνασιάρχης Χρήστος Κοντός» αποτέλεσε φιλόξενο τόπο συνάντησης παιδιών και εφήβων, ένα «φόρουμ» ανταλλαγής προβληματισμών, αστείων και, γιατί όχι, ιδεών!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Διότι η εικόνα που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια ο χώρος της Βιβλιοθήκης, είναι αποκαρδιωτική το λιγότερο… Μοιάζει περισσότερο με αρχειοθήκη παλιών βιβλίων, όπου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις κάτι που να σε ενδιαφέρει. Όχι, επειδή δεν υπάρχει! Υπάρχουν οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, υπάρχει και η «Κριτική του Καθαρού Λόγου» του Ιμμάνουελ Καντ. Υπάρχουν οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι τόσο της Ξένης Λογοτεχνίας, όσο, φυσικά, και της Ημεδαπής. Υπάρχουν επιστημονικά συγγράμματα, υπάρχουν και τα τεύχη των Πρεβεζάνικων Χρονικών και, και, και…
Το πρόβλημα είναι στενότητας χώρου. Το κτήριο όπου στεγάζεται η Βιβλιοθήκη, είναι, φυσικά, πανέμορφο και σημείο αναφοράς στην πόλη μας. Είναι κρίμα να απαξιώνεται, λοιπόν. Διότι στην κατάσταση που βρίσκεται, απέχει πολύ από το να είναι πόλος έλξης για νέους και μεγαλύτερους βιβλιόφιλους.
Δεν είμαι σε θέση αρμόδιου, αλλά μια λύση που άκουσα πρόσφατα σε κατ’ ιδίαν συζήτηση, θα ήταν να βρεθεί κάποιο άλλο κτήριο για να στεγάσει τα βιβλία εκείνα που απευθύνονται, κυρίως, σε ενηλίκους και το εμβληματικό τωρινό κτήριο να αξιοποιηθεί έτσι, ώστε να φιλοξενεί τα Πρεβεζανόπουλα με παιδικά αναγνώσματα, παιχνίδια και δραστηριότητες που θα τα εξοικειώνουν με τις Τέχνες και ό,τι καλείται Πολιτισμός.
Το πώς και το γιατί έφτασε το πράγμα ως εδώ, έχει την αξία του, κυρίως στο βαθμό που θα επιτρέψει στις αρμόδιες αρχές να καλύψει λάθη και αστοχίες του παρελθόντος. Το σημαντικό είναι να «επανεκκινήσει» η δυναμική που αναμφίβολα διαθέτει ο θεσμός της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πρέβεζας!