Ο συγγραφέας και καθηγητής φιλοσοφίας Θεοφάνης Τάσης, ήταν καλεσμένος στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6 με αφορμή το βιβλίο του “Ψηφιακός ανθρωπισμός”.
Μέσα από το βιβλίο του προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα αν όντως μπορεί να υπάρξει ο ψηφιακός ανθρωπισμός, καθώς όπως ανέφερε, ” ο ανθρωπισμός είναι ένα πνευματικό ρεύμα αρκετών αιώνων ξεκίνησε κάπου στο 15ο αιώνα και στοχεύει στην τελείωση του ανθρώπου, αποβλέπει σε έναν άνθρωπο ο οποίος χαρακτηρίζεται από νηφαλιότητα της σκέψης, συμπόνια προς το συνάνθρωπο και ευελπιστεί να το πετύχει αυτό μέσω της παιδείας, του ορθού λόγου και της καλλιέργειας.
Σήμερα αυτό το αίτημα το οποίο φέρνουν οι ανθρωπιστικές επιστήμες μοιάζει λίγο παράταιρο, αλλά και περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ διότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου οι αλγόριθμοι στην καθημερινότητά μας διαδραματίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο.”
“Υπό αυτή την έννοια απαιτείται ένας ανθρωπισμός ο οποίος θα μας βοηθήσει να οδηγηθούμε σε αυτή τη συνθήκη, αλλά και κατά κάποιο τρόπο να υπερασπιστούμε την ανθρωπινότητα μας και αυτό ονομάζουμε “ψηφιακό ανθρωπισμό.””
Αναφορικά με την ανάγκη ενός διαρκές φαίνεσθαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απάντησε ότι όπως όλα δείχνουν έχουμε μία πολύ μεγάλη ανάγκη να φαινόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό όμως δεν χαρακτηρίζει τους ανθρώπους του 20ου αιώνα, αλλά τουλάχιστον αναφορικά με τη χώρα μας ήδη από την αρχαιότητα.
Ο ελληνικός πολιτισμός είναι να εικονοκεντρικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός ορατότητας, όλοι είναι ορατοί από όλους στην δημόσια σφαίρα, δεν υπάρχει κάποιο ιερατείο, οι άρχοντες είναι μέσα στο λαό και εμείς ιδίως οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι που μας αρέσει να φαινόμαστε και πάνω σε αυτή τη συνθήκη ορατότητας θεμελιώθηκε η δημοκρατία.
Σήμερα ωστόσο αυτή η ανάγκη να φαινόμαστε συναντά και ένα τεχνικό μέσο που μας επιτρέπει να φαινόμαστε διαρκώς και θεωρητικά από όλους.
Η διαφορά ωστόσο σήμερα με την προηγούμενη αναλογική περίοδο είναι ότι τότε βιώναμε τη ζωή μας στο εδώ και τώρα πού ήταν αυτό της φυσικής πραγματικότητας, τώρα την βιώνουμε συγχρόνως και στην ψηφιακή πραγματικότητα.
Ο βίος μας γίνεται υβριδικός και είναι αυτό που ονομάζουμε εικονιστικό και έχουμε την τάση να σκηνοθετούμε την ζωή μας ως μία αλληλουχία εικόνων ή video ή ως μία ζωή ιδανική όπως θα τη θέλαμε ή όπως θα θέλαμε καθώς δεν είναι.
Σκηνοθετώντας λοιπόν την ζωής μας ως ένα είδος παράστασης ψηφιακής, αμελούμε να φροντίσουμε την φυσική μας ζωή στην καθημερινότητά μας και κινδυνεύουμε να αποξενωθούμε στην ίδια μας την εικόνα.
Πηγή φώτο: Lifo