Γράφει ο κριτικός κινηματογράφου, Δρ. Κοσμάς Κοψάρης.
Ήταν μόλις 25 ετών όταν έφυγε με τραγικό τρόπο από την ζωή. Βιαζόταν να προλάβει τα αεροπλάνο για να φτάσει εγκαίρως από το Παρίσι στο Λονδίνο, ώστε να ολοκληρώσει τα γυρίσματα της ταινίας της. Το τραγικό της πεπρωμένο ήταν να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να καεί ζωντανή σε λίγα μόλις λεπτά. Τότε, η όμορφη και αέρινη Francoise έγινε μύθος, σύμβολο της νιότης που κόπηκε απότομα, σύμβολο της φρεσκάδας του γαλλικού σινεμά της δεκαετίας του ’60 που αναζητούσε εναλλακτικές μορφές έκφρασης των υψηλών νοημάτων των σκηνοθετών της.
Στην Ελλάδα, αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι η Francoise ήταν η μεγαλύτερη, κατά ένα χρόνο, αδερφή της Κατρίν Ντενέβ. Το τραγικό είναι, πράγμα που το έχει παραδεχτεί η ίδια η Ντενέβ, ότι αν ζούσε η αδερφή της, εκείνη δεν θα γινόταν τόσο γνωστή ως ηθοποιός. Ο θάνατος της Francoise ήταν το πιο σκοτεινό και οδυνηρό πράγμα για την Ντενέβ, που δεν ξεπέρασε ποτέ μέχρι σήμερα, όπως θα ομολογήσει η ίδια χρόνια αργότερα.
Για να μην ταυτοποιηθούν οι δύο αδερφές στην συνείδηση του κόσμου, η Κατρίν επέλεξε το επίθετο της μητέρας της, Ντενέβ, αντί Dorleac, που ήταν το κανονικό της επίθετο. Οι δύο γυναίκες ως χαρακτήρες ήταν εντελώς διαφορετικές. Η Francoise λάτρευε το χορό, η εμφάνισή της ήταν πιο απλή και συνάμα ροκ. Συμβολοποιούσε την διανοούμενη που ζει ελεύθερη από τις αστικές νόρμες.
Είχε προλάβει ήδη να συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες μεταξύ των οποίων ο Φρανσουά Τρυφώ, ο Ρομάν Πολάνσκι, ο Ζακ Ντεμί. Αξίζει να δείτε την ταινία «La peau douce»-«Αμαρτωλές σχέσεις» του Τρυφώ, με πρωταγωνίστρια την Dorleac. Εκεί η ηθοποιός ενσαρκώνει όχι το σκοτεινό, αλλά το φωτεινό, αντικείμενο του πόθου, την ιδεατή έκφανση ενός λειασμένου ερωτισμού, που έχει την δύναμη με την ειλικρίνεια της εύθραυστης ομορφιάς να θρυμματίζει την αστική υποκρισία ενός φαινομενικά ευτυχισμένου ζευγαριού μέσης ηλικίας.
Μελοδραματισμός και αληθοφάνεια δημιουργούν μια σπάνια υποβλητική ατμόσφαιρα και ένα ξεχωριστό υβριδικό μείγμα ρεαλισμού με ρομαντισμό. Ο Τρυφώ χρόνια αργότερα θα αναφερθεί με ιδιαίτερη συγκίνηση στη μούσα του, όταν εκείνη είχε ήδη φύγει. Θα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι συγκινήθηκε από το πόσο η Francoise κατακτούσε το ρόλο της, τον έκανε ένα με τον εσώτερο ψυχισμό της.
Σε ανάμνηση της ωραίας της νύχτας, ως συμβολικός σκιοφωτισμός της ωραίας της μέρας που ήταν η Ντενέβ, η Isabelle Aubret ερμήνευσε το υπέροχο τραγούδι: “Elle avait mon âge” (Είχε την ηλικία μου). Είναι πραγματικά τραγικό, σύμφωνα με τους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού, κάποιος να χαθεί τόσο πρόωρα που είχε την ίδια ηλικία με σένα. Υπήρξε η αγαπημένη παρτενέρ του Ομάρ Σαρίφ, του Μάικλ Κέιν και του Ζαν Πολ Μπελμοντό. Ο Μπελμοντό θυμάται με συγκίνηση το ταξίδι τους στη Βραζιλία για τις ανάγκες των γυρισμάτων μιας ταινίας τους.
Η Francoise ήταν μόλις 25 ετών όταν έφυγε. Την κρατάμε όλοι στην μνήμη μας να χορεύει με τον Gene Kelly στην ταινία Les Demoiselles de Rochefort του 1967, στην οποία συμπρωταγωνιστούσε με την αδερφή της. Επρόκειτο να είναι η τελευταία τους συνεργασία πριν η Francoise αποδράσει από την αιωνιότητα της τέχνης στην αιωνιότητα του επέκεινα. Πριν μερικά χρόνια, ο οίκος Dior τίμησε την μνήμη της λυρικής αυτής μορφής της έβδομης τέχνης με ένα άρωμα που λέγεται in memoriam: «Francoise Dorleac-Ένα λουλούδι».
Η Ντενέβ τιμούσε πάντα την μνήμη της. Η Dorleac ενσάρκωνε τη δύναμη του έρωτα σε όλη την έντασή του, τη δύναμη της ζωής σε όλη την έντασή της, την πρόκληση να διεκδικείς να ζήσεις και τα δύο πεδία με όλο σου το πάθος, αλλά με τον κίνδυνο να χάσεις ανά πάσα στιγμή τον έλεγχο και να αφανιστείς τόσο από την υπερβατική μαγεία του έρωτα όσο και από την απόκοσμη μαγεία της ίδιας της ζωής, ακριβώς όπως συνέβη με την Francoise, την ωραία της νιότης που δεν βιώθηκε.
Η παρακάτω φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του γιου της Ντενέβ, Christian Vadim, όταν ήταν μικρός και τον κρατούσε η θεία του στην αγκαλιά της. Δυστυχώς, από τότε δεν μπόρεσε να την ξαναδεί, είναι σίγουρο ότι πολλά θα ήθελε να τής πει…..